Στην κατάσταση στην οποία ζούμε, στα πρόθυρα μιας νέας ύφεσης, ολοένα και περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες λένε πως έχουμε εμπλακεί σε έναν οικονομικό πόλεμο. Oπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και σε έναν οικονομικό πόλεμο χρειάζεται ένας εχθρός. Oμως δεν υπάρχει σήμερα κανείς πολιτικός ηγέτης που να μπορεί να τον κατονομάσει. Αν μπορούσε, τότε η εξόντωσή του θα έφερνε πιο εύκολα τη λύση.
Οι πόλεμοι συνήθως κερδίζονται από ηγέτες που αναδύονται με μια οραματική στρατηγική, που πιστεύουν σε αυτήν και που δεσμεύονται να την υπηρετήσουν.
Τίποτα από αυτά δεν φαίνεται σήμερα στον ορίζοντα, σχολιάζει σε κύριο άρθρο της η «Χέραλντ της Σκωτίας». Ακόμη και την κρίση της ευρωζώνης, φοβούνται να την ονοματίσουν. Iσως επειδή είχαν παρουσιάσει κάποτε το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα διαφορετικά από αυτό που αποδείχτηκε πως είναι. Οι φίλοι του έλεγαν ότι το ευρώ δεν ήταν παρά το εισιτήριο για ένα άνετο ταξίδι στη γη της επαγγελίας. Οι εχθροί του προειδοποιούσαν ότι σε αυτό το ταξίδι κανείς δεν είχε αποφασίσει ποιος θα είναι ο οδηγός ούτε ποιος θα πληρώνει τα καύσιμα. Τώρα ξέρουμε. Ξέρουμε ποιος βρέθηκε στη θέση του οδηγού και ποιος πλήρωσε και πληρώνει πανάκριβα αυτό το ταξίδι.
Γι' αυτό ακριβώς, τα πάντα εξαρτώνται από τη Γερμανία. Θέλει ή όχι να σώσει το ευρώ; Ο μεγάλος ωφελημένος από το ευρώ ήταν ο βιομηχανικός κολοσσός της Ευρώπης. Μπορούσε και εξήγε ό,τι ήθελε στην υπόλοιπη ήπειρο χωρίς κανένα n συναλλαγματικό κίνδυνο και κυρίως, όπως επισημαίνει ο Ντέιβιντ Μακουίλιαμς στην ιρλανδική «Ιντιπέντεντ», χωρίς πολιτικές αντιδράσεις. Αυτό το ταξίδι η Γερμανία το έκανε τζάμπα. Oλα τα έξοδα ήταν πληρωμένα από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες με δανεικά. Ποιος τους δάνειζε αυτά τα χρήματα; Η Γερμανία φυσικά. Εχουμε και λέμε λοιπόν: οι Γερμανοί δάνειζαν χρήματα στις φτωχότερες ευρωπαϊκές χώρες προκειμένου να τους παρέχουν τα μέσα για να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα και να συσσωρεύονται έτσι γερμανικά πλεονάσματα για να εξακολουθούν να τις δανείζουν. Τι απέγιναν αυτές οι χώρες όταν ζορίστηκαν να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους στις γερμανικές τράπεζες; Οι Γερμανοί τούς έβαλαν τη θηλιά στον λαιμό, τιμωρώντας τες με δρακόντειους όρους.
Η Γερμανία ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Και παραμένει ο κυρίαρχος της ευρωζώνης, όσο και αν ερίζουν οι υπόλοιπες χώρες της ποιες από αυτές είναι και ποιες δεν είναι ενάρετες, αναζητώντας τον εχθρό ανάμεσά τους. Εχει σήμερα μπροστά της μόνο δύο επιλογές. Είτε να μετατρέψει την οικονομική κυριαρχία της σε πολιτική επιβολή και να υπαγορεύσει την οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσουν στο εξής οι προβληματικές χώρες παρακάμπτοντας τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τους. Είτε να αφήσει αυτές τις χώρες στην τύχη τους.
Στη δεύτερη περίπτωση, οι συνέπειες δεν είναι προβλέψιμες. Στην πρώτη, η σταθερότητα του ευρώ πιθανότατα θα αποκατασταθεί, αλλά θα έχει αποδειχτεί πως το ευρώ, τουλάχιστον έτσι όπως υπάρχει σήμερα, δεν είναι συμβατό με τη δημοκρατία. ΤΑ ΝΕΑ
Οι πόλεμοι συνήθως κερδίζονται από ηγέτες που αναδύονται με μια οραματική στρατηγική, που πιστεύουν σε αυτήν και που δεσμεύονται να την υπηρετήσουν.
Τίποτα από αυτά δεν φαίνεται σήμερα στον ορίζοντα, σχολιάζει σε κύριο άρθρο της η «Χέραλντ της Σκωτίας». Ακόμη και την κρίση της ευρωζώνης, φοβούνται να την ονοματίσουν. Iσως επειδή είχαν παρουσιάσει κάποτε το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα διαφορετικά από αυτό που αποδείχτηκε πως είναι. Οι φίλοι του έλεγαν ότι το ευρώ δεν ήταν παρά το εισιτήριο για ένα άνετο ταξίδι στη γη της επαγγελίας. Οι εχθροί του προειδοποιούσαν ότι σε αυτό το ταξίδι κανείς δεν είχε αποφασίσει ποιος θα είναι ο οδηγός ούτε ποιος θα πληρώνει τα καύσιμα. Τώρα ξέρουμε. Ξέρουμε ποιος βρέθηκε στη θέση του οδηγού και ποιος πλήρωσε και πληρώνει πανάκριβα αυτό το ταξίδι.
Γι' αυτό ακριβώς, τα πάντα εξαρτώνται από τη Γερμανία. Θέλει ή όχι να σώσει το ευρώ; Ο μεγάλος ωφελημένος από το ευρώ ήταν ο βιομηχανικός κολοσσός της Ευρώπης. Μπορούσε και εξήγε ό,τι ήθελε στην υπόλοιπη ήπειρο χωρίς κανένα n συναλλαγματικό κίνδυνο και κυρίως, όπως επισημαίνει ο Ντέιβιντ Μακουίλιαμς στην ιρλανδική «Ιντιπέντεντ», χωρίς πολιτικές αντιδράσεις. Αυτό το ταξίδι η Γερμανία το έκανε τζάμπα. Oλα τα έξοδα ήταν πληρωμένα από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες με δανεικά. Ποιος τους δάνειζε αυτά τα χρήματα; Η Γερμανία φυσικά. Εχουμε και λέμε λοιπόν: οι Γερμανοί δάνειζαν χρήματα στις φτωχότερες ευρωπαϊκές χώρες προκειμένου να τους παρέχουν τα μέσα για να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα και να συσσωρεύονται έτσι γερμανικά πλεονάσματα για να εξακολουθούν να τις δανείζουν. Τι απέγιναν αυτές οι χώρες όταν ζορίστηκαν να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους στις γερμανικές τράπεζες; Οι Γερμανοί τούς έβαλαν τη θηλιά στον λαιμό, τιμωρώντας τες με δρακόντειους όρους.
Η Γερμανία ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Και παραμένει ο κυρίαρχος της ευρωζώνης, όσο και αν ερίζουν οι υπόλοιπες χώρες της ποιες από αυτές είναι και ποιες δεν είναι ενάρετες, αναζητώντας τον εχθρό ανάμεσά τους. Εχει σήμερα μπροστά της μόνο δύο επιλογές. Είτε να μετατρέψει την οικονομική κυριαρχία της σε πολιτική επιβολή και να υπαγορεύσει την οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσουν στο εξής οι προβληματικές χώρες παρακάμπτοντας τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τους. Είτε να αφήσει αυτές τις χώρες στην τύχη τους.
Στη δεύτερη περίπτωση, οι συνέπειες δεν είναι προβλέψιμες. Στην πρώτη, η σταθερότητα του ευρώ πιθανότατα θα αποκατασταθεί, αλλά θα έχει αποδειχτεί πως το ευρώ, τουλάχιστον έτσι όπως υπάρχει σήμερα, δεν είναι συμβατό με τη δημοκρατία. ΤΑ ΝΕΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου